Pazar, Haziran 18, 2017

Çiçeği burnunda Mühendislik anılarımdan-çare arayışı

"Ümit, anlat bakalım."

İngilizce Öğretmeni'nin Çare Arayışı

         Zamanın bu kadar hızlı geçmesini daha önce hiç de yaşamamış ya da fark etmemiştim. Geçen her an zamanla birlikte kendimdeki değişiklikleri de fark edebiliyordum. Örneğin kendime olan güvenim tavan yapmıştı, halbuki öğrencilik yıllarımda doğru dürüst el kaldırdığımı hatırlamıyorum; öğretmenlerin “Sen” demesinden başka. “Acaba yanlışsa gülerler mi?”  Sorusu takılırdı hep aklıma ve utanırdım, cesaretim kırılırdı birden.

                Bu günlerde birden büyüdüğümü fark ettim çünkü her şeyi yapabildiğimi fark ediyordum; her şeyi yapma yetkisi ancak büyüklere özgüydü sanki eskiden.

                Akşam misafirhaneye döndükten sonra bir duş alıp kitap okumaya başladım, sıkıldığımı hissettiğimde de kasetten İngilizce çalışıyordum. Ümit çıkageldi elinde defter ve kitaplarıyla. Biraz sohbet edip ders çalıştıktan sonra açtım meseleyi Ümit’e.

                Öğretmeninin anlattıklarını doğruluyordu bahsettiği şekil. Öğretmenine yardımcı olmasını istedim ondan ve “Nasıl? Ben öğrenciyim!” dedi üzülerek.  Açıklamak için: “Derste tartışmak yerine ders aralarında tartışabilirsin.” Deyince aklına yattı ve “Tamam” dedi sevinerek.
                Aradan birkaç gün geçti ki Ümit o akşam dersimizde çok sevinçliydi ve gözleri her zamankinden daha fazla parlıyor ve hırsı da artmıştı tekrar. Yine sınıfının müfredatının çok ilerilerindeki konuları çalışmamızı istiyordu ve kafasına takılan soruları ardı ardına sıralamıştı birden.
                Sevincinin nedenini sorduğumda: “Bugün ilk defa derse kaldırdı öğretmenim beni, konuyu anlatmam için” dedi, “Biraz ileri geçtim galiba o zaman da ‘dur orada Ümit’ dedi ve teşekkür ederek yerime geçmemi söyledi deyince anlaşılmıştı nedeni. Öğretmeniyle araları düzeliyordu, kendine göre çareler düşündüğü anlaşılmıştı. Bu durum da Ümit’i tekrar kendine getirmeye yetmişti.

                                Şimdilik burada kesmek istiyorum bu yazımı da sevgili okurum. Şimdilik hoşça ve mutluca kalın. Gelecek yazılarda görüşmek üzere.
                                                                                                                           18-06-2017-1607

                                                                                                                             Halil GÖNÜL

Görsel:Pixabay.com

10 yorum:

  1. güzel makale tebrik ederim halil hocam başarılar

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhaba, sevgili +JD Sezer.
      Teşekkür ederim, beğenmene sevindim.

      Sil
  2. Ne güzel anlatmışsınız. Gerçek sanırım. Devamı olacak herhalde. Kaleminize sağlık Halil bey :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhaba, Sevgili +Ece Evren Hanım.
      Teşekkür ederim, beğenmenize sevindim.
      Evet tahmininizde haklısınız: Gerçek bir yaşam öyküsü. Duygularımda rahatlık hissettikçe yazacağım devamı olan anılarımı. Duygularım karışıkken yüzeysel kalıyor yazılanlar.
      Saygı ve sevgilerimle hoşça kalın. :)

      Sil
  3. Yanıtlar
    1. Merhaba, Sevgili + Lerzan Kara.
      Beğenmeniz beni sevindirdi, teşekkür ederim. :)

      Sil
  4. anladığım kadarıyla Ümit siz olmalaısınız.. :) galiba sizin gerçek hayat hikayeniz..anlatımınız harika olmuş,okunaklı ve düzgün bir hikaye başlangıcı..elinize sağlık..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhaba sevgili +Yazar Yildirim.
      Ümit benim çalıştırdığım öğrenci orta 1 de. Yıl 1984-85, inşaat müh. olduğum ilk yıllarda.
      Beğenmenize sevindim. Hoşça kalın. :)

      Sil
  5. ümit nabıyo acaba şimdi. ingilizce öğrendi mi ki :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. deeptone,
      Ümit elektrik ve elektronik mühendisi olmuş. Türkiye de bir üniversitede çalışıyormuş. yaklaşık 30 yıl sonra öğrenmiş oldum-2015' de-.

      Sil

Hoş geldiniz.
İlginiz için teşekkür ederim.